2 hafta sonra nihayet gittiler mi demeliyim bilemedim. Eşimin teyzesi ve eniştesi 2 haftalıgına bize geldiler:) hiç sıkılmadılar. enişte 82, teyze 65 yaslarında. buna ragmen sabah yuruyusleri, kultur fizik hareketleri, nefes egzersizleri... sonra kahveleri-gazeteleri artık kemikleşmiş durumda hayatlarında. biz bodruma tasinali 8-9 ay oldu, gidemedik. onlar iki haftada ne yunan adası bıraktılar gidilmedik ne yalıkavak ne turgutreis vs. imrendim dogrusu. yagmurlu gunlerde ben üşeniyorum çıkmaya ama onlar koşa koşa gidiyorlar çarşıya-pazara.
onlar gelene kadar aksamları kendi ev rutinimiz (hatta keyfim demek daha dogru olur) vardı. keyfimize gore yemek yapar-yapmaz, temizlik yapar-yapmaz butun gece kanepede devrilir-devrilmez, ne giydigimi-hatta giymedigimi onemsemez yasayıp giderdik.
ama misafir olunca oyle olmuyormus, anladım. işten cıkınca dogru eve gidiyorsun, cantanı bı kenara fırlatıp giriyorsun mutfaga hazırlık, sofra kurulması, yemesi, toplaması, bulasıkların halledilmesi, cayın demlenip kek-mek biseyle servis edilmesi...... ay!!!
allahtan teyze kendini misafir gibi hissetmedi hic. yemek yaptı. aksamları isten gelince en azından yemegin hazır oldugunu bılmek guzeldı. onlar olunca bızde "bakın bızım artık kurulmus bi duzenimiz var" diyebilmek icin sabah kahvaltısı yapmaya calıstık. bazı sabahlar basardık. aksamları tv karsısında kanepede sızmadık hiç, uykumuz gelince yataga gıttık. kıyafetlerimizi orda burda cıkartmadık.
akrabaların gelip-gitmesi hem iyi hemde kötü sanırım, bilemedim:(
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder