kisacik hayatimda bol bol zamanim varmis gibi kendimi yaymis bir vaziyette yasiyorum. hatta etrafimdakilere yasatiyorum sanirim. sikılganlıgim giderek cevremdekilere yayiliyor sanirim... gectigimiz 3 hafta hayatimin cook zor 3 haftasiydi. adina simdilik 'bir sebep bulamadigimdan' depresyon diyorum. hani su durmadan aglanan, isten gucten sikilinan hatta mumkun olsa asla yataktan cikilmayan hallerden birini yasadim. isin kotusu bu en sevdiklerime kotu bir sekilde yansidi."insan kendi durumuna cevap veremiyorken etrafindakileri nasil rahatlatir ki" diye dusundugumden hic aciklama yapma istegi duymadim. hatta telefon konusmalarimda bu kabuguma cekilme durumunu sonra anlatirim seklinde gecistirdim. ilk gorusmede ise hic bir laf etmedim. edemedim cunku. ne soylesem o bosa uzuntu ve sinir harbiyle gecen zamani anlatmama yetmezdi. karsimdaki haddinden fazla supheci ve gercekciyken benim sanal sebeplerden sıkıntilar yasadigimi nasil anlardi ki? tek aciklama "dis etkenlerden etkilenmiyorum" du!
buda artik ne kadar yeterse insana...
simdi ise muthis rahat hissediyorum kendimi. kus gibiyim. yapilmamis aciklamam, guven sarsan durusum ve gulumsememle yasayip gidiyorum. ama gercek bu. aciklamasi olmayan bir ruh haliydi...
neyse yazdikca basa donuyorum sanirim. bulasiciyim dedim ya cok dogru!
butun bunlardan kurtulmanin yolu bir seyleri degistirmek. degistirirken kimseyi kirmamakta gerekiyor. dengelerin insani degilim sanirim ben. abartirim bazen. (zaman-zaman)
eger bir degistirme hakkim varsa (buna elma+z durumu diyelim) bunu kullanirken bir tek sey sabit kalsin hayatimda "o". enerjisi olmazsa hic bir sey asla yolunda gitmez. mutsuzluk gelir olumune kalir. sıyırma sınırında olabilirim.
Butun bu yazdiklarimin akil sagligim bozuldugunda delil olarak kullanilmamasi dileklerimle...
