calisma saatlerimiz degisipte cumartesi gunleri tatil oldugundan beri benim icin bayram havasinda gecer. bugun cok yagmurlu bir bayram gecirdim. normal bir aracla ve normal bir gunde sadece 15-20 dakikada gidebilecegim yeri yagmur ve istanbullunun su "bir damlacik yagmurda arabama atlar gezerim" tripleri yuzunden 1,5 saatte kat ettim. ve nes-e icersinde bindigim minibusten sinir kupu olarak indim. akabinde o butun bayram havami kaybettim.
gidilecek yerlerin hepsini reddettim ve belgesel kanalinda japon muhendislerin ne kadar muthis binalar yaptigini uzun uzun anlatan o benim icin faydasiz belgeseli izledim..izledim..izledim.
bir ara kucuk emrahin filmine bakip vay be! dedim.
benim icin yere goge sigmayan, bir koca haftadir gormedigim adamin, benim yanimda su sırıl-sucuk cumartesi gununu 6. kattaki dairenin penceresinden romantik bir sekilde yagmuru izleyerek ve kahve yudumlayarak gecirmek yerine; ders gibi calisip itinayla isaretledigi iddaa kuponu kadar degerimin olmadigini ve ozlenmedigimi dusundum. (muthis bir cumle kurdum, muthis cunku bir solukta cikabiliyor hepsi)
nedense bu cumartesiler benim icin cook onemli ama butun dunya icin degil, belkide sadece benim icin onemlidir.
ne demek yalan soyleme
