hayattayken tanimaya firsatim olmadi hic. hep telefonda kisa konusmalar yaptik. hastaligi sebebiyle hayattan vazgecti. yana yakila biraktigim notlari bile onemsemiyordu. kizdim ama belli etmedim. kanser olmussun ve öluyorsun bundan daha onemli birsey olabilir mi sanki? cok hissetmedim ben ölümünü. biz geridekiler hayat mesgaleleri yuzunden unutuyoruz boyle seyleri.seneler sonra ziyaret ettik. bizim de gitmedigimiz belliydi ama bazilari daha kimsesiz gorunuyordu mezarlarin. sanki hergun yaptigi biseymis gibi annesinin mezarinin mermerlerini yikadi eliyle temizledi, ustunun basinin camurunu onemsemeden yapti bitirdi. biten otlardan temizledi. ordan oraya dolandi durdu. topraktan cikan solucanlara baktik bir sure.
hic aglamadi. bense olanlari gordukce düğümlendim. ben aliskin degilim boyle seylere oylece durdum konusmadan. insan ne dusunecegini bilmiyor zaten. sanki herkes duyacakmis gibi geldiginden iyi seyler dusunmeye calisiyorsun. ne kadar kabullenmis dedim. bravo!
bakalim ben annemi kaybedince nasil davranacagim.
donus yolunda konustuk, seni annemle karsilastiramamistim ondan geldik dedi. iyimi bu kotumu bilmiyorum. tesekkur ettim.
gittik.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder